Skip links

Εδώ οργανώνουμε το όνειρο

Σελίδα 14

Εδώ οργανώνουμε το όνειρο

Να το πούμε κόκκινο καράβι, να το πούμε σεβντά, να το πούμε μνήμη μικρασιατική που θυμήθηκε ως και το γκιακίνι, ζωογόνο ξεροβόρι, σκέτο βαρδάρη, ή απλά το κοινό μας όνειρο, να μην αδικήσουμε κανέναν έτσι που απ’ την πληθώρα τους στερεύουν στο γράψιμο οι λέξεις. Ας το πει ο καθένας απ’ όσους το ‘ζησαν και χτες το βράδυ όπως θέλει, όπως του γεννήθηκε εντός του η λέξη καθώς έβλεπε, άκουγε, ένιωθε, προπαντός ένιωθε, ό,τι, όσα γίνηκαν εκεί, στην Πανεπιστημιούπολη, σ’ αυτό που μάθαμε χρόνια τώρα να αποκαλούμε “Φεστιβάλ” και που τελικά μάλλον μας διαψεύδει, γιατί είναι σίγουρα κάτι άλλο. Δεν είναι, δηλαδή, μια γιορτή απλά. Δεν είναι ένα δυο τρία δεκάδες ζεϊμπέκικα, συρτοί και τσάμικα. Οσο κι αν η χαρά πλημμυρίζει, πολλαπλή φέτος απ’ την πέρα απ’ τις προβλέψεις – είναι αλήθεια – επιτυχία, δεν είναι μόνο αυτό το “Φεστιβάλ”. Οταν ξαφνικά απ’ την παραλία της Σμύρνης του χτες “βρίσκεσαι” στο Παρίσι του σήμερα να συζητάς για το αύριο της ταξικής πάλης, και “καπάκι” ακούς την “απειλή” – ελπίδα “με τα θαλασσινά πουλιά ποτέ σου μη τα βάζεις” και τη βεβαιότητα πως “κάτι θα γίνει τελικά”, όταν περασμένα μεσάνυχτα με τ’ αγιάζι να ξυρίζει, εσύ, όλοι, παραμένουν εκεί, λες και το ‘χουν βάλει σκοπό να μη ξεχωρίζουν οι τέσσερις μέρες μεταξύ τους, όταν το σύνθημα “έχουμε τα ίδια όνειρα, τον ίδιο εχθρό, μαζί στην αντεπίθεση” νιώθεις πως ψάχνει διέξοδο στο τώρα, τότε ξέρεις, σίγουρα, δεν είναι φιέστα αυτό το “Φεστιβάλ”. Κι ακόμα βρισκόμασταν τύποις στη δεύτερη μέρα του. Συνεχίζουμε. Μαζί, παντού. Κάτω απ’ τις εξέδρες με αυτούς που είναι πάνω σ’ αυτές, απλά ανταμώνουμε στο γλέντι. Εχουμε περισσότερα να κάνουμε. Ο,τι και κάθε 24ωρο. Να οργανώνουμε το όνειρο. Τώρα, πάντα. Κάτι απ’ αυτό είναι το Φεστιβάλ.

Μήνυμα ειρήνης και φιλίας

Το μουσικό καράβι ξεκίνησε απ’ την Κωνσταντινούπολη, διέσχισε υπομονετικά τα στενά του Βοσπόρου, πέρασε απ’ την Αλικαρνασσό, στάθηκε στη Σμύρνη και μετά άνοιξε τα πανιά του για την Ελλάδα. Τη Θράκη και το Αιγαίο. Και μέσα στο μουσικό ταξίδι του δεν ξέχασε ούτε τον Μάρκο Βαμβακάρη, αλλά ούτε και την Ελλάδα του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.

Η Κομπανία Κετέντζογλου τραγούδησε χθες το βράδυ στην κεντρική εξέδρα στο πλαίσιο του αφιερώματος του 23ου Φεστιβάλ για την ελληνοτουρκική φιλία. Το συγκρότημα απ’ την Πόλη έφερε στη χώρα μας “τους πιο φιλικούς και ειρηνικούς χαιρετισμούς”, αποδεικνύοντας ότι το τραγούδι ενώνει, ότι το ούτι μπορεί να συνδυαστεί υπέροχα με τους ήχους της κιθάρας και του ακορντεόν, όπως μπορεί να συνυπάρξει ο ήχος του μπουζουκιού μ’ αυτόν της πολίτικης λύρας. Και επειδή οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, οι μουσικοί τους συμβάλλουν στη γνωριμία, στην επαφή, στην ένωση.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ένα τραγούδι απ’ τη Σμύρνη, συνέχισε με ένα ζεϊμπέκικο απ’ την Αλικαρνασσό, με δύο τραγούδια απ’ τη Θράκη. Και μετά έγινε το μουσικό “πάντρεμα”. “Εμένα με νανούρισαν ταξίμια και αμανέδες”, έλεγε με την καθαρή φωνή του ο Μουαμμέρ Κετέντζογλου για να καταλήξει τη συναυλία του με το σύνθημα: “Ζήτω η φιλία των λαών”.

Η κομπανία Κετέντζογλου δημιουργήθηκε πριν έναν χρόνο περίπου και εκτός από τον Μ. Κετέντζογλου – απ’ τον οποίο πήρε και το όνομα της η κομπανία – συμμετέχουν: Στα φωνητικά η Ηβη Ντερμαντζή, ο Τζενγκίζ Ονούραλ παίζει μπουζούκι και πολίτικη λύρα ενώ ο Μουράτ Μπουκές έπαιξε ούτι και κιθάρα. Μετά το τέλος της συναυλίας ο Μουαμμέρ Κετέντζογλου δήλωσε στον “Ρ”: “Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Ελλάδα νιώθω ιδιαίτερη χαρά. Κι αυτό γιατί αισθάνομαι πως μέσα απ’ τη μουσική μου μεταφέρω ένα πολιτικό μήνυμα, ένα μήνυμα ειρήνης και φιλίας. Η μουσική αναμφίβολα ενώνει και φέρνει κοντά όλους τους λαούς του κόσμου. Αυτό κάνουμε και μεις. Μέσα απ’ τη μουσική μας στόχο έχουμε να φέρουμε πιο κοντά τους Ελληνες και τους Τούρκους” .

Συντάκτης:            Ράμμος Παναγιώτης